نگارش دوازدهم درس دوم
امروز صبحگاه حوالی ساعت بیداری آفتاب با باز شدن گلبرگ های رازقی بوی تند و تیز خاطراتت در ذهنم پیچید
خاطره آن رز سرخ
خاطره آن محبوبهِ شب
خاطره آن شمعدانیه گل صورتی
و در بین آنها تصویری مبهم از یک گل خشک شده لای کتابِ هزار و یک شب،که تو در شب هفتصد و چهل و سه به من برای قهر های بچگانه ام دادی.
یادت هست،قرار گذاشته بودیم هزارویک شب را باهم،برای هم تمام کنیم؟
رفیق نمیه راه، سالیانیست که از آن روزگار نرم تر از رویاهایمان میگذر و چشمانم پینه بستند به دری که تو از آن رفتی و هیچ وقت برنگشتی تا ناز های دخترانه ام را بکشی!
از آن دنیای رنگین کمانم هیچ چیز جز ابری تیره که پهنه آسمان دلم را گرفته و نمیبارد نمانده.
میبینی دلبر جان، مرور تلخ ترین خاطره بجامانده از تو اجازه داد خورشید، سوازان تر از هر روز بیاید و مهتاب ناعادلانه تر از هر شب از پیش چشمانی که تو به آنها میگفتی"جهان"برود.
نویسنده: فاطمه مظفری
الماسِ نورِ صبح، اقیانوس تاریکیِ شب را پس زد و رنگ زرد را به مرکبِ سیاه دفتر روز زد
و شب را پس از خستگی های مبهم به خوابی عمیق فرو برد.
اسمان خندید و درخشید، مثل یک تشت طلا کهکشانی پر از ستارها را در گودال سیاهِ چشمانم به راه انداخت.
نَمِ روی گلِ مخملیِ رُز برق زد و مانند تکه الماسی بر روی تاج گل درخشید
ابرهای دل خونِ پاره پاره از دست ساعقه های شب به اطراف کوه پناه اورده بودند..
و دوباره خورشید که تاج و سرورِ صبحِ جمالِ خوش رنگِ بهاری که از پس کوه های خاطره و خاکستری صبح به جهانِ سفید چشمک میزد
انی که سبب نور و جمال و جلالِ زمین و چشم زمانه که با برقی خاص به چشمانم زل میزندو نور میدمد و به ابرهای روی کوه سلامِ امید میدهد و باز ناجیِ ابر میشود
این ساحل موجیِ اسمان است که گنجینه ای را در عمق قلب خود جای داده به نام تاج صبح.
نویسنده: سمیه سادات حسینی
موضوع: یک صبح سرد و برفی زمستان
گویی امروز زمین عروس شده، عروسی که دنباله لباسش انتها ندارد و سپیدی اش همتا. سیه ابران سپهر, دیگر تاب جدایی ندارند، می گریند اما از فسردگی دلشان، قطرات اشکشان به درانی درخشان بدل میشود.
درختان خود سیماب گون بر سر گزاشته اند که از گزند سرما در امان بمانند، سرمایی استخوان سوز که با هیچ کلک و دوز نتواند نفوذ بر دل تن افروز این مردم. دلی که گرمی‌اش است حاصل آتش فروزان همبستگی مردمان در این عصر یخبندان.
کودکان آدم برفی می سازند. آدم برفی که دل ندارد اما تبسمی دائمی بر روی لبانش حک شده، تبسمی که در میان پرتو های جوشان نمی گذارد زجه هایش شنیده شود، اشک هایش بر زمین افتد یا حتی ناله ای سر دهد. افسوس که نام آدم برازنده اوست.
آسمان هنوز در حال تضرع است. قطرات اشکش چه بی واهمه و ترس چه با ناز و چه با رقص به استقبال زمین می روند، گویی که از سپیدی آسمان، خورشید فروزان، هوای سوزان و غربت از عرش و سقوط بر فرش باکی ندارند. گویی دیدار دوستانشان که نقش بر زمین شده اند طاقتشان میدهد شاید هم از جهلشان معنی مرگ را نمی دانند و یا چنان در دریای مکاشفت مستغرق شده اند که مرگ دیگر برایشان معنی ندارد.
نقش زرین آسمان در حال ظهور است. درختان کلاه سیمین گون از سر بر می دارند و سحاب سیه روی سپید دل غرق بحر معرفت حق تعالی عروج می یابند، شعله همدلی مردم فزون تر می شود و صدایی از آدم برفی به گوش می رسد، نه صدای ناله و زاری، گویی که این بار لبخندش اجباری نبود.
نویسنده: محمد رمضان پور
موضوع: کویر
چه سکوت سنگینی دارد کویر٬آن کویر که در حسرت روز های خوش و سر سبزش بغض بر روی گلویش ترک انداخته و لب های تشنه اش در آرزوی جرعه ای از عشق باران خشکیدهز،،...
درخشش مرواریدهای آسمانی در تاریکی شب هایش چه تماشایی ست ٬آنگاه که خودرا در خلوت کویر شریک میکنی در کنارش بر روی پیر اهن نرم شنی اش دراز میکشی و رخ به سوی آسمان می گردانی...
در تضاد شب های سردش که لرزه به جانت می اندازد
چه دیدنی میشود لپ های گل انداخته ات که در حضور خورشید شرم میکند و از گرمای وجودش به حیا روی می آورد...
انگاه که تشنگی جان به لبت می آورد و آن لحظه که صبر کویر را درک میکنی که سالها رو به سوی آسمان چشک دوخته و در آرزوی نمی از آب بر روی صورتش است..
قدم می زنم...
بر روی خاک ٬شن٬سنگ ریزه وبر دل کویر...
بعید است اما یاد دریا می افتم فامیل دور کویر که روزی با آن نسبت نزدیک پیدا خواهد کرد و غم کویر را درک میکند...
هم سکوت دارد هم هیاهو؛وقتی نسیم چرخه های لرزان را پا به پای خود به سمت جلو پیش میبرد ...
وقتی ان افعی و آن رفیق کویر صدایش در دل دشت میپیچد...
هیاهو میشود٬غوغا میشود٬سکوت شکسته میشود اما کویر...
کویر ٬همچنان صبور است همچنان تشنه و همچنان قوی...
آری آن کویر است؛همان تنها٬همان که میلرزد٬همان که میسوزد٬همان که میمیرد و باران نمیبیند و همان که خداوند تقدیرش را بر این نهاد...
چه شب هایی که کویر از بی وفایی باران سر در گریبان برده و در وجود خود شکسته و شوری خاک!؟
یه کویر سردو تنها
یه کویر بدون رویا
یه کویر امید نداره
به سرسبزی فردا
زیر آفتاب توی گرما
یه کویر میسوزه هر جا
برای دل کویرم
دیگه بارون نمیباره
کویر از دوری بارون
دلش آشوب٬بی قراره
یه کویر بدون بارون
حرفی جز سکوت نداره
سکوت کویر اما...
گریه داره گریه داره
کویر چه سکوت سنگینی دارد کویر٬آن کویر که در حسرت روز های خوش و سر سبزش بغض بر روی گلویش ترک انداخته و لب های تشنه اش در آرزوی جرعه ای از عشق باران خشکیدهز،،...
درخشش مرواریدهای آسمانی در تاریکی شب هایش چه تماشایی ست ٬آنگاه که خودرا در خلوت کویر شریک میکنی در کنارش بر روی پیر اهن نرم شنی اش دراز میکشی و رخ به سوی آسمان می گردانی...
در تضاد شب های سردش که لرزه به جانت می اندازد
چه دیدنی میشود لپ های گل انداخته ات که در حضور خورشید شرم میکند و از گرمای وجودش به حیا روی می آورد...
انگاه که تشنگی جان به لبت می آورد و آن لحظه که صبر کویر را درک میکنی که سالها رو به سوی آسمان چشک دوخته و در آرزوی نمی از آب بر روی صورتش است..
قدم می زنم...
بر روی خاک ٬شن٬سنگ ریزه وبر دل کویر...
بعید است اما یاد دریا می افتم فامیل دور کویر که روزی با آن نسبت نزدیک پیدا خواهد کرد و غم کویر را درک میکند...
هم سکوت دارد هم هیاهو؛وقتی نسیم چرخه های لرزان را پا به پای خود به سمت جلو پیش میبرد ...
وقتی ان افعی و آن رفیق کویر صدایش در دل دشت میپیچد...
هیاهو میشود٬غوغا میشود٬سکوت شکسته میشود اما کویر...
کویر ٬همچنان صبور است همچنان تشنه و همچنان قوی...
آری آن کویر است؛همان تنها٬همان که میلرزد٬همان که میسوزد٬همان که میمیرد و باران نمیبیند و همان که خداوند تقدیرش را بر این نهاد...
چه شب هایی که کویر از بی وفایی باران سر در گریبان برده و در وجود خود شکسته و شوری خاک!؟
یه کویر سردو تنها
یه کویر بدون رویا
یه کویر امید نداره
به سرسبزی فردا
زیر آفتاب توی گرما
یه کویر میسوزه هر جا
برای دل کویرم
دیگه بارون نمیباره
کویر از دوری بارون
دلش آشوب٬بی قراره
یه کویر بدون بارون
حرفی جز سکوت نداره
سکوت کویر اما...
گریه داره گریه داره
نویسنده: مهتاب توانگر
گاهی اوقات اتفاقاتی برایم می‌افتد که از خودم می‌پرسم: خواب هستم یا بیدار؟
گاهی به خودم می‌گویم: شاید تمام این سال‌هایی که تاکنون تجربه کرده‌ایم و نامش را زندگی گذاشته‌ایم، فقط خوابی بیش نباشد.
چه میشود اگر زندگی اکنون ما فقط یک کابوس باشد؟ و حقیقت، دنیایی باشد ماورای اندیشه های ما. اگر با شنیدن کلمات، مفاهیم اشتباهی در ذهن ما تداعی شوند چه؟ در واقع ما بدون درکِ ذاتِ کلمات، از ارزش ها سخن می‌گوییم؛ و این نابخشودنی‌ترین جُرمِ ممکن است. جُرمی که می‌تواند همچون یک جلّاد گردن بیگناهان را بزند، یا شخصی گُنَه کار را از چوبه ی دار بِرَهاند.
شاید درک ما از خوبی ها و بدی ها به دلیل جبهه ای باشد که در زندگی انتخاب کرده‌ایم. شاید بگویید که در هیچ جبهه ای نیستید، اما باید بدانید که پیاده نظامِ بی طرف، قربانی بیش نیست؛ و همان طور که همیشه گفته اند:(( تمامِ دنیا عبارت است از آدم هایی که یکدیگر را نمی‌شناسند و می‌جنگند، برای کسانی که یکدیگر را می‌شناسند اما نمی‌جنگند.)) پس فرمانده ی جنگِ زندگیِ خودتان باشید.
اینَک مسئله این است: اگر ما به معنای واقعی کلمه، خواب نباشیم چه؟
گاهی چشم هایم را می بندم و خودم را به دنیای کتاب ها می‌سپارم؛ گاهی دنیای اُلَمپ نشینان و افسانه هایشان؛ و گاهی در دنیای شیاطین. نامشان داستان و افسانه است، اما از هزاران حقیقتِ حقیقی، حقیقی‌تر ند.
افسانه ها حقیقت‌اند. زندگی پیشینیان و درس عبرت زندگی آن ها برای آیندگان... .
حقیقت یعنی رودخانه ی اِستیکس؛ حقیقتی که معتقدینِ به آن، اعتقاد بیشتری به آن دارند تا ایمان ما به خدا. آن ها در حالی که می‌دانند خدای برتری نیز هست، به خدایانشان قَسَم می‌خورند؛ به رودخانه‌شان قسم می‌خورند؛ و می دانند که این قَسَم ناگسستنی ست. عهدی که اگر شکسته شود، به پوچی خواهند پیوست. ولی ما با وجود اینکه می‌دانیم که فقط یک خدای واحد و برتر وجود دارد، به دروغ به مقدساتمان قسم می‌خوریم؛ و به راحتی آن ها را زیر پا می‌گذاریم.
شاید به راستی حقیقت آنجایی‌ست که همسر اودیسه، بیست سال، هر شب را، به عشق همسرش، با بافتن فرشینه ای به صبح می‌رساند؛ و روز ها همان تار و پود بافته شده را از هم می‌گسست؛ و با گسستن هر یک از این تارها، صَفی از عاشق‌پیشگانش را نیز در هم می‌شکست؛ و این‌ها همه در حالی بود که اودیسیوس بالأخره پس از سالها سردرگمی بازگشت؛ اما در حالی که در این مدت، بارها ازدواج کرده بود.
و شاید هم حقیقت در دنیای شیاطین قرار دارد، و ما نفرین‌شدگانی هستیم که از بُعد مکان و زمان تبعید شده‌ایم.
هر چه بیشتر به جست‌و‌جویِ حقیقت می‌پردازم، با "اما" و "اگرها" و "شایدهای" بیشتری مواجه میشوم. و هر چه بیشتر برای یافتن تفاوت و مرزِ باریکِ میانِ تضادها دست و پا میزنم، بیشتر در مرداب خیال فرو می‌روم؛ و آنگاه تنها موجودی که از درد و ناکامی من لذت می‌بَرَد، فرمانروا‌یی افسانه‌ایست که به جای داشتن آرزوی مرگ برای دیگران، درد و غمی را برایشان آرزومند است تا مار هایی که در حفره ای که جایگاه قلبش است قرار دارند، از این رنج و اندوه تغذیه کنند.
حال من هیچ نمیدانم. نمیگویم هیچ چیز نمیدانم، زیرا دانستنِ ندانستنِ هیچ چیز، خود نیز یک دانستن است.
و اکنون تنها یک چیز می‌دانم و آن این است که جدالِ میانِ حقیقت و دروغ نقطه ضعفی دارد؛ فرقی نمی‌کند که این نقطه ضعف را با تیر و کمان می‌توان مورد اصابت قرار داد یا آذرخش، مهم یافتنِ ماهیتِ این ضعف است؛
روزی که آن نقطه ضعف را بیابم، برایم فرقی نمی‌کند که با نابودی دنیایِ حال، در واقع قفل جعبه ی پاندورایِ دیگری را خواهم شکست یا خیر؛ و یا اینکه وقتی که خواستم پاشنه ی آشیل را مورد اصابت قرار دهم، حامی من کدام یک از دوقلو های تیرانداز خواهد بود؟ آرتمیس؟ یا آپولو؟ یا شاید هم حامی من شاعرِ چنگ‌نوازِ نابینایی‌ست که سالهاست با دوره‌گردی و آوازخواندن، گذرانِ عمر میکند.
در هر صورت، در لحظه ی گذر از پُلی که بر آن ایستاده‌ام و گذر از آن، تنها هدف من رسیدن به حقیقتِ محض است؛ حقیقتی که دروغ بر آن سنگینی میکند؛ اما اجازه نخواهم داد که عاقبتی همچون اطلس نصیب او شود.
تنها امیدواری من این است که پس از مورد اصابت قرار دادن آن هدف، در لحظه، با لمس دستانم، آن هدف را به جسمی همچون طلا، درخشان، با ثبات، و قانع کننده تبدیل کنم.
مهم خوب بودن یا بد بودنِ حقیقت، یا دوست داشتن یا دوست نداشتن آن نیست؛ بلکه در هر صورت، حقیقی‌ترین حقیقت، هرچه که باشد، باید کشف شود.
نویسنده: زهرا آب سالار خوزستان، بهبهان
مدرسه نمونه دولتی فرهیختگان
دوازدهم؛ رشته ریاضی فیزیک
موضوع: عشق سیاه
می نویسم از سفرهای زمانه ،می نویسم از دل پر خون عاشق ،می نویسم از دل سنگی و کاهی ،می نویسم ز معشوق های راهی ،می نویسم از زبان برگ و شاخه ،می نویسم از زبان دشت خاکی
در باغی پر هیاهو ، در میان پرندگان ستایشگر و علف های رقصان ، در بی صدایی آسمان و تابندگی خورشید سوزان ،ازوقتی تکدانه پای چوبی اش را به زمین کوبیدند و تکه تکه وجودش رادر کنار هم گذاشتند ،این مترسک به دنبال فرار بود،نه آن باغ را دوست داشت و نه صاحبش را، با همه بد خلقی می کرد اما همین بد خلقی باعث شده بود که پرنده یا حیوانی وارد باغ نشود ، زیرا همه از او ترس داشتند و به همین دلیل صاحب باغ از او را ضی بود و مترسک دیگری جایگزینش نمی کرد.
مترسک می خواست با همان تکدانه پای چوبی اش به دور دنیا سفر کند ، شاید نمیدانست که هر که چهره ی زشتی که برایش ساخته بودند را ببیند پا به فرار می گذارد ،اصلا مترسک برای ترساندن ساخته شده ا ست ، مترسک در دلش آرزوهای بسیاری دا شت ،مثلا لبخند روی صورتش را دوست نداشت ،گاهی هوس می کرد به دنیا اخم کند ، اما هرچه تلاش میکرد نمی توانست حتی کمی هم دست هایش را برای کندن لبخند صورتش تکان دهد.همیشه در آرزوی طوفان ها و گردباد ها بود که حداقل او را کمی تکان دهند :
در آرزوی طوفان خواهد گذشت زمانم
خواهم فرار از این باغ در حسرت شبانم
ای وای باد پاییز کی تو کنی روانم
مترسکی نگهبان در حسرت خزانم
روزها و شب های مترسک با این خیالات می گذشت ،دریکی از روزهای پایانی بهار،زمانی که دیگر شکوفه های درختان ریخته بودند ،زمانی که خورشید لبخند آتشینش را هر روز عمیق تر می کرد و هوای عاشقانه بهار رو به گرمی میرفت،کلاغی مسافر آمد و بر روی شانه های مترسک نشست تا به بال های خسته اش کمی جان دهد،مترسک تعجب کرد کسی تا کنون نتوانسته بود بر ترسش غلبه کند و روی شانه های مترسک بنشیند،مترسک قصد داشت که هرکه بر سر شانه اش بود را به بدترین شکل بترساند اما قبل از آن تصمیم گرفت که نگاهی به او بیندازد،از گوشه چشم نگاهی بر روی شانه اش انداخت،اما با دیدن دنیای سیاه پرهای کلاغ تصمیمش را فراموش کرد،در چند روزی که کلاغ مهمان شانه های او بود ،هر روز وابسته تر از دیروزش می شد ،شاید با دیدن صورت زشت کلاغ یاد خودش می افتاد،شاید در کلاغ خودش را می دید ،اما بدون بالی برای پریدن،شاید هم آرزو داشت هماننده او باشد وشاید هم می خواست که کلاغ اورا به اوج آسمان ببرد و بسیاری شاید های دیگر برای عاشقی مترسک.اما غافل از اینکه نباید به هرچه که موقت است دل بست،چون بعد از آن تو می مانی و کوهی از غم ها و حسرت های دائمی.
کلاغ رفت ،مترسک ماند و لحظاتی که هماننده پرهای کلاغ بود،مترسک آرام شد ،بدون هیاهو برای سفر به دور دنیا ،بدون تنفر از باغ و صاحبش ،بدون ترس پرندگان ازچهره اش،شاید پرندگان حالش را می فهمیدند ، شاید صدای شکستن قلبش آنقدر بلند بوده که پرندگان شنیده اند ،و به راستی چرا کلاغ برای این صدا کر بود؟؟
دیگر عاشق آن باغ بود زیرا خاطرات زیبایش آنجا رقم خورده بود.پرندگان با او آرام می گرفتند و او هم با پرندگان ، دیگر صدای جیغ ها و وراجی های گنجشکان روح خسته اش را آزار نمیداد ،شاید هم آنقدر در فکر فرو میرفت که دیگر صدایی نمی شنید،شاید هنوز در انتظار کلاغ بود که پرندگان را نمیترساند ،شاید می ترسید که کلاغ دوباره بیاید و بر روی شانه اش بنشیند و به اشتباه او را بترساند .او ماند و دشتی که هر روز به افق هایش خیره می شد اما کیست که مترسک را به عشقش برساند؟؟،شاید فقط دست های باد باشد که آن ها را به یکدیگر وصل میکند.
در میان این همه غوغا تو را دیدم ،شدم عاشق ،شدم حیران ،شدم مجنون آن تاریکی پران ،که باشد که رساند بال مشکینت به دست چوبیم جانا ،به جز آن باد دیوانه ،که از کویی به کوی دیگری سر می کشاند ،من همان بودم که در سر آرزو های قشنگ می پروراندم ،تو که بودی که هماننده نفس در جان رفتی و تمام آرزوهای دلم را پاک کردی و فقط در ذهن من تو ماندی و تو ،این لبخند ها بر صورت من ،هماننده همان زاری ابر است ،تن کاهی من هم قلب دارد ،که سوزد از فراغ تو دمادم.
صاحب باغ که صمیمیت مترسک با گنجشکان را دید ،تکدانه پای چوبیش را از دل خاک خسته بیرون کشید و مترسک هیزم شبانه او شد.
نویسنده: ریحانه نیکروز
موضوع: خوشبختی
خوشبختی با تملک به دست نمی‌آید. خوشبختی به دید شخص بستگی دارد. منظورم این است که آدم خوشبخت، طرف تاریک واقعیت را نمیبیند. هیاهوی زندگی‌اش صدای موریانهٔ مرگ را که وجودش را می‌جود، می‌پوشاند. خیال می‌کنیم ایستاده‌ایم، حال آنکه در حال سقوطیم. این است که حال کسی را پرسیدن، یعنی به‌صراحت به او اهانت کردن. مثل این است که سیبی از سیب دیگری بپرسد: حال کرم‌های وجود مبارکتان چطور است؟ ـ یا علفی از علف دیگر بپرسد: از پژمردن خود راضی هستید؟ حال پوسیدگی مبارکتان چطور است؟
نوشته: گوستاو یانوش (۱۹۲۶)
از کتاب: گفتگو با کافکا.
به نام خدایی که در قلب ماهی ها نبض دارد!
آسمانی را تصور کن بدون لکه های ابر و تابش خورشید تابان،چقدر دوست نداشتنی و چقدرغریب میشود
پرندگانی را بخاطر می آوردم در خیال های نیمه شبم که لانه هایشان ته اقیانوس است و بال هایشان خیس از آب باز هم تلاش پرواز میکنند و جوجه هایشان را می پرورانند و پرواز را به عمق جانشان می نشانند و جوجه ها اقیانوس را آسمان می بینند و جولان کودکی میدهند ...
آسمانی را تجسم میکنم پر از دسته های ماهی های پرنده که همگی پیرو رئیس دسته نمایش خیره کننده ای در آسمان به راه می اندازند و پولک هایشان زیر نور تابان خورشیدتلالویی از منشور زیبای هستی به رخ میکشند .
سپیده صبح که میشود به افکار باطلم میخندم وانگشت به دهان حیران می مانم از این همه تدبیر از این همه زیبایی ستودنی و چشم هایم را به افق میدوزم تا خورشید بدمد و آسمان راغرق روشنایی کند و بنشینم غرق پرواز پرندگانی شوم که دسته دسته در آسمان میرقصند و جوجه هایشان را پروازمی آموزند و صحنه های بی بدیل خلقت خلق میکنند ..
محو تماشای ماهی ها که میشوم از یاد میبرم مکان را و تمنای وصال دستانم برای آب سپردنشان را با جان و دل میشنوم ودر وصل وصالشان قوم مینهم ..انگشتانم که با آب دریا آشنا میشود در رویای سبزم پرواز ماهی ها را تجسم میکنم ولی انگار که محال بودنش و زشت بودن و نا دوست داشتنی بودنش بد جور ذوقم را کورمیکند و از تصور این رویای زشت دست میکشم .
چند قطره از اشک ماهی ها را به دیده جان میکشم و بیشتر رقص پولک هایشان در نظرم جلوه میدهد..
تمنای تماشایشان فرصت بی تکراراست ..ببینیم و بشنویم زیبایی هایی که هرروز ساده میگذریم ازکنارشان وثانیه هایی که از عمرمان در غفلت باطل میگذرد را دریابیم.
نویسنده :مریم قریب زاده
دوازدهم حسابداری مالی
موضوع: احساس تشرف به میان سالگی
به این جا چسبیده‌ام مثل حاجتمندی که به تار و پود گره در گره ضریح می‌چسبد.
این طرف اتاق خاتون مثل همۀ قصه‌هایی که کلمه بر کلمه می‌بافد گرم است. سماورش قل می‌زند. انار دان کرده و خرمالوهای مو حنایی منتظر میهمانند. سفره قلم‌کار روی کرسی که خودش ماندالایی است آشنا دلم را به زندگی گرم میکند.
آن طرف حیاط، چشمی آبی رنگ دارد رو به آسمان باز و درختانی که بارشان را داده‌اند و خالی دست‌هایشان مژدۀ روییدنی از شکل دیگر میدهد.
من اما دلم می‌خواهد همین‌جا روی این لبۀ کوچک این ارسی قد بلند بنشینم. ارسی، مرز حیاط و خاتون، مثل درهای معابد بلند است. آن قدر بلند که تو را با هر قد و قواره‌ای در خود جا میدهد. چه کوچک باشی چه بزرگ، چه خیال کنی کوچکی یا که بزرگ، چه دیگران تو را کوچک بدانند یا که بزرگ؛ فرقی نمی‌کند.
نگاهم به کرسی خاتون می‌افتد، دلم می‌خواهد بخزم زیرش و ریشه بدوانم تا اعماق تاریک و تو در توی ریشه‌های حیات. می‌خواهم با دست‌هایم مشت مشت انار معرفت بخورم و تا جان در گلویم مثل آب در سماور مادربزرگ قل می‌زند، بخوانم و بنویسم و اصلا خودم کلمه بشوم. آن‌وقت موقعش میشود که خاکستر داغ زیر کرسی شوم تا با گرمایم دل جوانکی را که از دور راه حیاط می‌آید و لبۀ چوبی ارسی بلندقد اتاقم می‌نشیند، بربایم و ...
بادا که این آتش همیشه گرم ماند.
نویسنده: سحرناز ناطقیان
تدریس نگارش دوازدهم درس دوم:
نثر ادبی
در هفته چهارم مهر ماه به درس دوم می رسیم.
با من به کلاس نگارش بیایید.
ابتدا بر روی تابلو کلاس یک جمله می نویسم:
خورشید طلوع کرد(زبانی)
اکنون همین جمله را به شکل ادبی می نویسم.
گل خورشید شکفت!
چه اتفاقی افتاد؟
جمله ساده را به آرایشگاه بردیم و با استفاده از آرایه تشخیص آن را زیبا کردیم.
سپس از دانش آموزان می خواهم آن ها نیز همین جمله زبانی را به آرایشگاه آرایه ها ببرند و با استفاده از دیگر آرایه ها آن را زیباتر کنند!
- خورشید خندید.
- خورشید از خواب بیدار شد.
- خورشید نور طلایی رنگ خودش را بر شهر خسته پاشید.
- و . . .
بچه ها جملات زبانی چگونه ادبی (زیبا) شدند؟
- با آرایه های ادبی
- با انتخاب واژگان و عبارت های مناسب
اکنون یک متن علمی با جملات زبانی را روی تابلو می نویسم.
دانش آموزان در گروه ها این متن را به نثر ادبی تبدیل می کنند.
(یک موسیقی بدون کلام و آرام در کلاس پخش شود)
هر گروه متن ادبی خودش را می خواند و گروه های دیگر آرایه ها و واژگان زیبای متن را مشخص می کنند.
جمع بندی:
متن ساده را با دو عنصر به نثر ادبی تبدیل می کنیم:
آرایه های ادبی:
استفاده از آرایه های ادبی که در کتاب فارسی آموختند،
با تاکید بر آرایه های: تشخیص، تشبیه، استعاره و کنایه
واژگان مناسب:
واژگانی که در بافت متن خوش بنشینند. به عنوان مثال :
در متن عاطفی، واژگان خشونت بار و تحکم آمیز به کار نبریم چون این گونه واژگان به بافت متن آشیل می زنند.
روابط سه گانه واژگان:
ترادف، تناسب ، تضاد
استفاده کردن از این روابط متن را زیبا و خواندنی می کند.
انتخاب ترکیب ها و واژگانی که خوش آهنگ و خوش نوا باشند. و با حروف موسیقی بیافرینند. (واج آرایی)
نوشته: حسین طریقت
کارگاه نوشتن نگارش دوازدهم درس دوم:
تمرین 1:
متن ها را بخوانید و آن ها را بر اساس دو عنصر«خیال و احساس» و «انتخاب واژه های مناسب» بررسی کنید.
متن اول ازخواجه عبدالله انصاری
خیال و احساس
استفاده از آرایه های ادبی متن را خیال انگیز کرده است.
آرایه هایی چون:
سجع: خوانى و چنانى
فرمان و درمان و . . .
کنایه: عمر بر باد دادن
جناس: دارم و دانم
آرایه عکس: نه آنچه دارم، دانم و نه آنچه دانم، دارم
انتخاب واژگان:
متن ستایش خداوند است.
واژگانی چون ، الهی، حرمت، دریاب و... در خدمت متن است.
تضاد بین: " کردم" و " نکردم "
تکرار فعل: کردم، دارم
تناسب: عاجز، درمانده، سرگردان و . . . سطر های متن را چشم نواز و برجسته کرده است.
متن دوم از علی شریعتی
عنصر خیال
علی شریعتی با بهره گرفتن از آرایه ای ادبی، به ستایش زادگاهش می پردازد.
تشبیه: آسمان به نخلستان، نگاه به پروانه، سکوت به باران و . . .
تشخیص: مشت قلب، نگاه اسیر،
تلمیح به بیتی از حافظ: مزرعه سبز فلک، و تلمیح به سر در چاه فرو بردن امام علی(ع)
تصاویر بکر و بدیعی که نویسنده خلق کرده بر غنای ادبی متن افزوده است. تصاویری چون:
مشت خونین قلب
باران غیبی سکوت
انتخاب واژگان:
گزینش صفات:
خاموش برای نخلستان
بی تاب برای قلب
دردمند برای روح
و فعل رها کردن برای نگاه
متن را سرشار از عاطفه و احساس کرده است.
استفاده از تناسب و ترادف در متن بجا و مناسب است.
تناسب: ناله، گریه، دردمند
فاجعه با گریستن
امام راستین، امام علی (ع)، با چاه
نوشته: حسین طریقت
فعالیت ۱، صفحه ۳۲ نگارش دوازدهم:
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی...
"دایه فصل" با مهربانی دخترش "زمستان"را بدرقه کرد و او را با کوله بار سرد ونمورش روانه ی خانه کرد.
"دایه "گیسوان دخترش " بهار" را آرام آرام شانه کرد
و رخت سبز برتن نوعروسش پوشاند ،لبهایش را با انار زمستان سرخ کرد و
کلاه شکوفه ها را یکی یکی در گیسوان بهار جا داد.
"دایه فصل" انگشتان بهار را کل کل زنان به حنا سرخ نمود
وتور صورتی رنگی بر سر بهار گذاشت ونسیم را ساقدوش بهار کردو با بوسه ی محبت راهی شهرها و روستاهایش کرد. به احترام بهار خانم شاخه های درختان دست تکان دادند وشکوفه نثار قدوم بهار کردند.
بلبل به عشق معشوقه اش گل ، نغمه ی عاشقانه سر داد .
عروس سال با ناز آمد و همه جا را به قدومش
عطرآگین ساخت.
نوشته: خانم نسیم مراغی
دبیرادبیات
نگارش دوازدهم درس دوم:
در درس دوم نگارش دو روش برای تبدیل نثر علمی به نثر ادبی پیشنهاد داده است.
استفاده از آرایه های ادبی
انتخاب واژگان مناسب
من در این یادداشت به انتخاب واژگان مناسب می پردازم.
ابتدا چند نمونه از ترکیب های به کار رفته در آثار ادبی معاصر را می آورم.
ترکیب سازی در شعر:
احمد شاملو
شب های پرستاره رویا رنگ، یال بلند اسب تمنا، چراغ امید صبح، جوی نقره ی مهتاب، رود بی انحنای ستارگان
سهراب سپهری
گیاه نارنجی خورشید، نجوای غمناک علف ها، دست جادویی شب، موی پریشان باد، صدای پای آب، شهر خیالات سبک.
فریدون مشیری
زمزمه مبهم آب، خلوت خاموش کبوترها، چادر نیلوفری رنگ غروب، کودک زیبای زرین موی صبح.
ترکیب سازی در نثر:
دو نمونه از داستان های مشهور فارسی:
...پیش رویم قبرستان است با سنگ قبرهای پوسیده و چارتاقی های جابه جا نشسته
قبرستان که تمام شود ، ماسه های زرد کنار دریاست و بعد ، پهنای سربی رنگ دریا
از بالای چتر سبز به گرد نشسته درختان خرما ، بلدگیرهای بلند شهر پیداست ....
از نخستین سطرهای "داستان یک شهر " از احمد محمود
...زود افتاد بود در وصف عشق خود به میهنش که فراخ است . تعریف کرده بود از کوه های پرت ، ده های خواب ، از صخره های مثل کالبد غول های قرن رفته خالی که ناگهان از رعد و برق اول خلقت به جای خویش خشکیده اند ، از تیله های پراکنده سیلک ، از طاس سنگی فرسنگ ها فراخ دره ، دیوانه وار داغ در کوه مند ....
از نخستین سطرهای داستان " اسرار گنج دره جنی " از ابراهیم گلستان.
همان طور که ملاحظه می کنید در شعر شاعران صاحب نام معاصر تتابع اضافات به خلق ترکیبات زیبا و تصاویر شعری بکر و بی نظیری انجامیده است. گاه شاعر با آوردن یک صفت، زنجیره دیگری از واژه ها را با خود آورده که از لحاظ خلق تصاویر شعری، کارنامه شعر نو را پربار کرده است.
در نمونه های نثر دو تن از داستان نویسان معاصر که نمونه های نثرشان جزو استوارترین و بی بدیل ترین نثرهاست، رد پای تتابع اضافات به خوبی پر رنگ است . در نمونه ابراهیم گلستان گاه به" بحر طویل" های شگفت انگیز پر نغزی می ماند.
می توان با کمک ترکیب سازی به کمک گروهی از دانش آموزان رفت که در شرح و گسترش جمله ها ناتوان هستند.
ترکیب سازی، وزن جمله ها را سنگین و رنگین خواهد کرد. جمله ها پربار تر و پر ملاط تر و پر زورتر خواهند بود.
شاید کسانی این شیوه و توصیه این قلم را نپسندند و اشکالاتی وارد کنند و بر آن ایرادتی وارد کنند.
می توان از دانش آموز خواست طول واژه ها از حد معینی فراتر نرود و شرط و شروطی و حد و مرزی قائل شد تا طول زیاد جمله ها ایجاد تعقید لفظی یا معنایی نکند. مثلا از آنان خواست حداکثر سه صفت متوالی و یا دو اسم بعد از صفت ها آوردند.
ساده نویسی و روشن نویسی یک هنر و مهارت عالی است و کسی در آن چون و چرا ندارد.
هوشنگ مرادی و یا غلامحسین ساعدی ساده نویسی و روشن نویسی و ایجاز فوق العاده ایی به کار می برند ولی زیبایی و اهمیت کتاب هایشان فقط به خاطر نوع نثرشان نیست بلکه آن بزرگان با هنرمندی چیدن و به موقع آوردن و بردن شخصیت های رمان و عناصر داستانی را هم بلدند که علت برجستگی و درخشش ویژه آثارشان است. پس نباید با توجیه ساده نویسی و توصیه کوتاه نویسی از انجام این کار هراسید . آیا کسی را یارای مبارزه با نثر ابراهیم گلستان در کتاب
" اسرار گنج دره جنی" هست که سرشار از ترکیب های تو و بدیع است؟
ترکیب سازی برای برخی از دانش آموزان که با عجله و بی حوصلگی نوشته های کم رمق شان را به پایان می رساند حداقل می تواند یک تمرین و تفنن جالب برای تزیین جمله ها و جذابیت متن باشد.
نوشته: طالب یوسفی
موضوع: قبیله من، شهر من
هر کس دلبسته شهری ست که در آن زندگی می کند. با گذر زمان شبیه محل سکونت خود می شود.
یکی با کویری در دلش، تنهایی لوت می شود.
دیگری با گیسوان پریشانش، شکوه جنگل های شمال می شود.
یکی اهواز می شود با چهره ای که در زیر غبار فراموشی از یاد می رود.
یکى شکوه کاشی کاری های مسجد جامع اصفهان است و دیگری به شکل سقف فرو ریخته سرپل ذهاب در خود فرو می ریزد.
هر کس به شکلی شبیه سرزمین اش می شود.
یکی هر شب با گوزن ها در سینما رکس آبادان می سوزد و دیگری در حسرت جای خالی درناها ی دریاچه خسته ارومیه، با بال های نداشته اش پرواز می کند.
من اما از قبیله ادبیات می آیم، ساکن شهر کلمات !
ایران من، غزل های حافظ است و عاشقانه های سعدی،
دم غنیمت شمردن خیام است.
هر شب با مادر حسنک، قصه پر غصه مردمان سرزمینم را می بینم و دم بر نمی آورم. کودک کاری که شیشه ماشیم را تمیز می کند و من که "ما هیچ ما نگاه" سهراب می شوم!
شب تاریک سرزمینم را با شبانه های شاملو سپری می کنم.
ایران من ترجمه میرعلایى از بورخس است. صد سال تنهایی مارکز است به روایت بهمن فرزانه،
من ساکن شهر کلماتم،
پدرم می گفت: شیرها سرزمین شان را عوض نمی کنند. می مانند و در جایی که دنیا آمدند، شکار کردند و عاشق شدند، می میرند!
من اما شیر نیستم!
روزی اینجا را ترک خواهم کرد
تمام ایران من در یک چمدان جا می شود.
اگر از این کویر وحشت به سلامت گذشتم،
یادم خواهد بود، سلام شما را به شکوفه ها به باران برسانم.
نوشته: حسین طریقت
موضوع: نگارگر هستی
صبح روز ازل بود که نگارگر هستی ،قلم موی قدرتش را برداشت و به مشاهده بوم دنیا نشست.
فرشته گفت: پروردگار من،قرار است چه دنیای دیگری خلق کنی که زیباتر از ملکوت باشد؟
نگار گر هستی گفت : دنیایی هزار رنگ می آفرینم که ملکوتیان را یارای فهمش نباشد.دنیایی از قدرتم ،وجودم و اسرارم.
فرشته گفت : قدرت و وجود تو بر ما آشکار است .اسرارت را اما نمی دانم چیست ؟
خدا گفت : دنیا را که خلق کردم، موجودی می آفرینم که قلبش حقه سر من است و او از همین سر است که برتر است. شما را توان رسیدن به او نیست. و خود قلم موی قدرتش را برداشت و رنگ های نگارین بر بوم هستی ریختن آغاز کرد.
سبزی عالم را از شادی گرفت، سپیدی اش را از دوستی و سیاهی را از شب.
و اما هستی ناقص بود. رنگی می خواست تا هستی اش را به کمال ببیند.رنگی که سر خدا را در کاینات جاری کند.رنگی که عشق نگارگر هستی را بر بوم دنیا بپاشد.
و خدا سرخی را برگزید و هستی به کمال نشست و جاری شد.
فرشته گفت : این سرخی چیست که دنیا بدون آن حرکتی نداشت؟
خدا گفت: محبتم را به رنگ سرخ در هستی ریختم تا همه مخلوقات بدانند که هر که عشق مرا بخواهد، بهایی عظیم می پردازد و بهایش خون اوست. خونی که سر من در آن نهفته است و عشق آنی دارد که شما بی خبرید و طاقتش ندارید. من تمام هستی را برای عشق آفریدم که بدون آن جهان هیچ است و پوچ.
باری، نگارگر هستی، بوم دنیا را در شش شبانه روز نگارین آفرید و قدرت و وجودش را در آن هویدا ساخت و پس از آن آدم را آفرید و اسرار عشق را در قلبش ودیعه نهاد و اشرف مخلوقاتش نام نهاد.
فرشتگان عالم ملکوت بر عشق نگار گر هستی سجده نمودند و هستی ادامه یافت.
نوشته: معصومه محتشمی،
دبیر ادبیات برازجان
موضوع: عشق
من به خاک افتادم. ناخن‌هام را با انگشت‌هات فشردی و لبخند پاشیدی. گفتی: "برخیز!" گفتم: "نتوانم." بعد ناگهان چشم‌هات تابیدند و من تاب از کف دادم. مرا طاقت نگریستن نبود اما توان گریستن بود. بعد تو اشک‌هام را از گونه‌هام ستردی... من گویی در چیزی فرو می‌رفتم. گفتم: "این چیست؟" گفتی: "اندوه! اندوه!" بعد فروتر رفتم. بعد تو دست بر سرم نهادی و مرا در اندوه غرقه کردی... گفتی: "حال چه‌گونه است؟" دیگر حالی نبود. عاشقی نبود. عشقی نبود... هرچه بود تو بودی. بعد تو لبخند زدی و گفتی: "چنین کنند با عاشقان."
کتاب:چند روایت معتبر،
مصطفی مستور،
نتایج وب کتاب نگارش (۳) - پایه دوازدهم - رشد ۲۵ شهریور ۱۳۹۷ - دوره دوم آموزش متوسطه› متوسطه نظری› ریاضی و فیزیک› پایه دوازدهم ... کتاب حاضر شامل شش درس است که با آموزشِ سال‌های گذشته پیوند داشته و در جهت ... فصل یکم: خاطره نگاری; فصل دوم: نگارش ادبی (1): نثر ادبی; فصل سوم: نگارش ادبی ... نگارش دوازدهم درس دوم - نثر ادبی :: نمونه انشاء با موضوعات مختلف نگارش دوازدهم درس دوم امروز صبحگاه حوالی ساعت بیداری آفتاب با باز شدن گلبرگ های رازقی بوی تند و تیز خاطراتت در ذهنم پیچید خاطره آن رز سرخ خاطره آن محبوبهِ شب ... دانلود PDF کتاب نگارش (3) (انشا) پایه دوازدهم 97-98 + ... رتبه: ۴٫۸ - ۴ رأی۲۷ مرداد ۱۳۹۷ - خاطره نگاری; نگارش ادبی (۱): نثر ادبی; نگارش ادبی (۲): قطعۀ ادبی ... هر درس از این کتاب نگارش دوازدهم شامل دو قسمت می باشد یک قسمت از آن بخش ... دانلود pdf کتاب‌های پایه دوازدهم - مهروماه بازی آنلاین · ایرانشناسی · مشاهیر · معما; کلوپ گفت و گو; شعر و هنر; مسابقه ... کل کتاب نگارش 3 .... عربی، زبان قرآن 3(رشته ادبیات و علوم انسانی), ساختار · شناسنامه ... تگ ها: دانلود PDF کتاب های پایه دوازدهم کتاب های پایه دوازدهم متن کتاب درسی کتاب ... من نشستم دارم تست میزنم و از شما یکی دو قدم جلوتر افتادم stuck_out_tongue نشست با مؤلفان کتب درسی ادبیات پایه دوازدهم - مجلات رشد ۲۶ شهریور ۱۳۹۷ - در کتاب نگارش هم با توجه به اینکه دو ساعت است، 6 درس خواهیم داشت؛ .... درس اول خاطره نویسی، درس دوم نامه نگاری، و درس سوم و چهارم نثر ادبی است که در ... [PDF] نشست با پایة دوازدهم پایة دوازدهم به خانوادة کتب درسی در گروه. زبان و ادبیات ... درس داریم، در پایة دوازدهم هم 12 درس. خواهیم داشت. ... در نهایت، کتاب فارسی و نگارش فنی حرفه ای ... تاریخ ادبیات دو سه قرن باقی مانده از دورة. افشــاریه به بعد .... درس ســوم و چهارم نثر ادبی است که در. پایه دوازدهم - دفتر تالیف کتب درسی کتاب های دوره متوسطه دوم، پایه دوازدهم و رشته های ریاضی ◙، تجربی◙، علوم ... کتاب های درسی پایه دوازدهم (متوسطه دوم) ..... علوم و فنون ادبی 3, 11.04 مگابایت. نگارش 3. کد کتاب: 112202. (همه رشته ها). ◙ ◙ ◙ ◙. (97/05/15). فایل کامل کتاب: ..... شرح وظایف [PDF] کل کتاب نگارش 3 نگارش )3( پایۀ دوازدهم دورۀ دوم متوسطه 112202. پدیدآورنده: ..... درس دوم. نگارش ادبی )1(. نثـر ادبـی. دو متن زیر را که هر دو توصیف یک پدیده است با هم مقایسه کنید. 1. پاورپوینت درس دوم نگارش - بروزترین و حرفه ای ترین ... پاورپوینت درس دوم نگارش (3)دوازدهم(نگارش ادبی (1) نثـر ادبـی ). پاورپوینت درس دوم نگارش (3)دوازدهم(نگارش ادبی (1) نثـر ادبـی ). این پاورپوینت آموزشی , جذاب و قابل ... [PDF] ملکا ، ذکر تو گویم ستایش تاریخ ادبیات اعتیاد به موادمخدر و درس دوازدهم: ... فصل دوم: ابعادمختلفدرطراحیطبیعیمحیطمصنوع...125. فصل سوم: عوامل موثر در طراحی ... نگارش ادبی)1(: نثرادبی......12 درس چهارم:. نگارش فارسی - درس دوم - دکتر آی کیو نگارش فارسی - درس دوم - تدریس. ... نگارش فارسی - درس دوازدهم ... ادبیات فارسی ... مجموعه کتاب آس فارسی ششم-بررسی شعر به گیتی به از راستی پیشه نیست-. تصاویر بیشتر برای نگارش دوازدهم درس دوم - نثر ادبیگزارش شدگزارش تصاویراز بازخورد شما متشکریم. گزارش یک تصویر دیگرلطفاًً تصویر توهین آمیز را گزارش دهید. لغوتمام(function(){var a=document.querySelector("#taw"),b=document.querySelector("#topstuff");if(a&&!a.clientHeight&&b&&!b.clientHeight)for(var c=document.querySelector("#rso").children,d=0;d ادبیات - سومین جلسه از محفل «کوتاه با داستان» با محوریت ادبیات عاشورایی .... چاپ دوم آن است شیوه حکومت سید
